Woropajewo stanowiło dziedziczny majątek Konstantego Przeździeckiego. Majątek obejmował znaczne połacie starostw postawskiego, brasławskiego, dziśnieńskiego i święciańskiego na Wileńszczyźnie. W latach 20-30 XX wieku Konstanty hr Przeździecki należał do grupy największych właścicieli ziemskich w II Rzeczypospolitej.
Bardzo szczegółowy opis majątku zawierało Zaświadczenie szacunkowe z 1935 roku, zgodnie z którym w skład dóbr ziemskich Woropajewo wchodziły: Fundum Woropajewo, folwark Połów, folwark Obołów, folwark Trembalówka, leśnictwo Hołubiejskie, leśnictwo Krasnoborskie, przestrzenie leśne (wśród nich użytki rolne i deputaty gajowych). Obszar na którym zlokalizowany był majątek oraz sam majątek tak opisywane były w przedwojennych opracowaniach.
Według „Księgi Adresowej Polski (wraz z w.m. Gdańskiem) dla Handlu, Przemysłu, Rzemiosł i Rolnictwa” z 1930 roku: „Woropajewo – wieś i gmina (z przynależnymi: Ałaszki Małe, Borówki Woropajewskie, Gołbeje-Huta, Połowo, Siemionowicze), powiat Postawy, sąd pokoju Postawy, sąd okręgowy Wilno; 341 mieszkańców, stacja kolejowa, linja kolejowa Podbrodzie-Królewszczyzna; poczta, telefon Woropajewo, telegraf Postawy. W miejscowości znajdowały się: szklana huta, cegielnia, młyny, zakłady ogrodnicze, tartaki, apteka, olejarnia, smolarnia, zajazdy. Właściciel ziemski: Przeździecki hr. Konstanty.”
Zgodnie z informacjami zawartymi w „Skorowidzu miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorialnie im właściwych władz i urzędów” z 1932 roku: „Woropajewo – wieś i majątek, gmina Woropajewo, powiat Postawy, województwo Wileńskie; poczta i telegraf (telefon) Woropajewo; stacja kolejowa w miejscu – kierunek: Królewszczyzna-Zahacie; Łyntupy-Podbrodzie-Wilno; Szarkowszczyzna-Druja; sąd grodzki Postawy; sąd okręgowy Wilno; parafia rzymskokatolicka Duniłowicze, parafia prawosławna Ożuny.”
„Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich” T. XIII z 1893 roku oraz w T. XV cz.2 z 1902 roku, tak opisują miejscowość: „Woropajewo, folwark, powiat dzisieński, w 2 okręgu policyjnym, gmina Postawy (o 23 w.), okręg wiejski Woropajewo, młyn wodny i folusz. W skład okręgu wiejskiego wchodzą wsi: Borówki, Charki, Jasiuki, Kiejziki, Kozarowszczyzna, Łopaczenki, Makarszczyzna, Maniewszczyzna, Miadzielica, Mościszcze, Świdnica, Wasilewszczyzna i Zarzeckie, w ogóle w 1865 roku było 428 dusz rewiz. Woropajewo, powiat dzisieński. Należało do hr. Tyzenhauzów, obecnie Przeździeckich.”
W Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 5 stycznia 1927 roku o ustaleniu na rok 1927 wykazu imiennego nieruchomości ziemskich, podlegających wykupowi przymusowemu, znajduje się informacja: „7) Na obszarze właściwości terytorialnej Okręgowego Urzędu Ziemskiego w Wilnie: w powiecie postawskim: 202) 276 ha z majątku Woropajewo, należącego do Konstantego Przeździeckiego.”
W „Przewodniku po Polsce w 4 tomach – Tom I Polska północno-wschodnia” wydanym w Warszawie w 1935 roku znajdują się następujące informacje o wsi: „Woropajewo (stacja, bufet na stacji kolejowej, węzeł kolejowy Woropajewo – Królewszczyzna); Linje kolejowe: Podbrodzie-Woropajewo-Druja, Podbrodzie-Woropajewo-Królewszczyzna.”
W Rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 lutego 1928 roku o budowie kolei normalnotorowej Woropajewo – Druja, znajduje się informacja: „Upoważnia się Rząd do budowy kolei normalnotorowej użytku publicznego z Woropajewa do Druji przez Połowo – Szarkowszczyznę ogólnej długości 90 km.”
W książce Grzegorza Rąkowskiego pt. „Wśród jezior i mszarów wileńszczyzny”wydanej przez Oficynę Wydawniczą „Rewasz” w 2005 roku znajduje się następująca wzmianka o miejscowości: „Na północnym obrzeżu miasteczka (Duniłowicze), przy drodze do Woropajewa, znajdują się pozostałości jeszcze jednego majątku – Krykały.”
Józef Ziemczonok w książce „Traktem Stefana Batorego: Postawy na pograniczu kultur 1409-1939-2009″ wydanej w Warszawie w 2009 roku, tak opisuje majątek: „W latach 20-30 XX wieku Konstanty Przeździecki należał do grupy największych właścicieli ziemskich w II Rzeczypospolitej. Jego dziedziczny majątek Woropajewo o powierzchni 31060 hektarów obejmował znaczne połacie starostw postawskiego oraz brasławskiego, dziśnieńskiego i święciańskiego na Wileńszczyźnie. Te wielkie przestrzenie, zdewastowane podczas pierwszej wojny światowej, hrabia podniósł ze zniszczeń i uprzemysłowił. Pomimo parcelacji, sprzedaży i dobrowolnego oddania kilku folwarków na rzecz osadnictwa wojskowego, były to jeszcze obszary bardzo znaczne, bo obejmujące ponad dwadzieścia tysięcy dziesięcin lasów, łąk i ziemi ornej. Olbrzymie lasy zostały bezlitośnie przetrzebione, a zwłaszcza, że w tym właśnie miejscu przez czas najdłuższy trwał front rosyjsko – niemiecki. Wspaniała huta szkła została zrujnowana. Ciężar nieużytków, od których trzeba było płacić podatki i wszelkie daniny, był niezmierny. Olbrzymia przestrzeń mszarów, zajmująca 5000 dziesięcin, nie dawała żadnej korzyści oprócz polowania na pardwy, cietrzewie i głuszce. Gospodarstwo rolne skupiało się zaledwie na 500 dziesięcinach, czyli na czterdziestej części całego państwa woropajewskiego. Nic dziwnego, że zbiory wystarczały jedynie na ordynarie dla służby. Sytuację ratowały do pewnego stopnia młyny, cegielnia i zakłady przetwórstwa drzewnego. Jakkolwiek administracja w tych niezmiernie ciężkich warunkach czyniła z każdym rokiem znaczne postępy, to jednak podobnie jak i w wielu innych majątkach wschodnich, droga rozwoju prowadziła przez sprzedaż znacznej części ziemi i doprowadzenie reszty za pomocą odpowiednich inwestycji do przedwojennego poziomu. Okolice Woropajewa, zwłaszcza w stronę Szarkowszczyzny miały charakter najbardziej zbliżony do północnego. Klimat w tych stronach był bardzo kapryśny. Podczas pełnego lata zdarzały się nieprawdopodobne skoki temperatury. Do całości obrazu należy dodać jeszcze fatalne drogi: gliniaste, wyboiste, w czasie pogody, śliskie i rozmokłe po byle deszczu. Podczas jesieni niektóre miejscowości były zupełnie odcięte od świata.
Ogromne wrażenie, zwłaszcza wśród chłopów i zaściankowej szlachty, wywołało odbudowanie pałacu w Woropajewie. Czynił to K. Przeździecki nie dla osobistej wygody, bowiem rzadko przebywał w swoich dobrach. Podjęcie tej inwestycji w ówczesnych ciężkich warunkach to była przede wszystkim demonstracja obywatelska, której celem było udowodnienie społeczeństwu, że tu, w nadgranicznym pasie, Polacy czuli się najzupełniej bezpiecznie i mieli zamiar osiąść na stałe. W swoich posiadłościach przedsiębiorczy ziemianin założył wielki tartak parowy, nowoczesną hutę szkła przy udziale kapitału szwedzkiego, cegielnię, olejarnie, suszarnie i kilka warsztatów przemysłowych. Stworzył na dalekich kresach prawdziwą ostoję cywilizacji, gdzie wszystko kipiało życiem i pracą. W rozległych lasach woropajewskich odbywały się słynne polowania, w których często uczestniczyły znane osobistości oraz przebywający w Polsce na placówkach dyplomaci zagraniczni.”
W Bazie Miejscowości Kresowych znajdującej się na stronie internetowej http://www.kami.net.pl/kresy/ zamieszczone zostały następujące informacje o miejscowości „Woropajewo – osada, majątek, stacja kolejowa, gajówka; gmina Woropajewo, powiat postawski, województwo wileńskie; parafia rzymskokatolicka Woropajewo.”
Wzmianka na temat miejscowości Woropajewo znajduje się również w opowiadaniach i felietonach pt. „Czyby stolicy nie należało przenieść do Woropajewa”Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „Proza. Tom 4”: „Miejscowość sucha, zdrowa, lesista. (…) Woropajewo nie zna udręki Warszawy: ciasnych ulic i braku zieleni. Toteż turyści zjeżdżaliby na Tydzień Woropajewa po prostu, jak się przyjeżdża na letnisko. (…) O jakichkolwiek starciach z policją w Woropajewie mowy być również nie może i policjant, człowiek stateczny i zrównoważony, który równocześnie jest chiromantą i fryzjerem. Pobliski port w Dryju nikomu nie stoi solą w oku. Cisza. Słońce. Powietrze. Picnic i camping. Absolutny brak saksofonu, majonezu, śliwowicy i aktorek gwarantuje stuprocentową pełnię życia surowego.”
Obszar, na którym zlokalizowany był majątek Woropajewo charakteryzował się średnią gęstością sieci drogowej. Najbliższa stacja kolejowa osobowa znajdowała się w Woropajewie /w dziale II KH 5731 wykazane jest Państwo Polskie Ministerstwo Kolei Żelaznych co do działki o obszarze 3 ha 3049 m kw. zajętej pod stację kolejową Worapajewo/. Komunikacja samochodowa na ogół słaba. Sieć dróg bitych, gościńce przeważnie pomiędzy miastami powiatowymi dostępne dla samochodów, pozostałe szosy zaś we wschodniej części województwa znajdowały się w słabym stanie.
W informacjach zawartych w dokumentach w tym w umowie dotyczącej dzierżawy młyna wodnego należącego do Konstantego Hr. Przeździeckiego, położonego przy folwarku Woropajewo na rzece Hołubiejce wynika, że „§ 9 (…) druga turbina – nowa o sile 24 KM jest przeznaczona wyłącznie do oświetlenia majątku w nocy (…).”
Zgodnie z danymi zawartymi w Zaświadczeniu szacunkowym z dnia 16.12.1935 roku ogólna powierzchnia majątku Woropajewo wynosiła 20.483,1714 ha. Struktura użytków przedstawiała się następująco: #19,50 ha ziemi siedliskowej: grunty pod zabudową 7 ha kl. III, parki i ogrody 12,5 ha kl. III; # 481,55 ha ziemi ornej, w tym: 268 ha kl. III, 213,5 ha kl. IV; # 380,5324 ha łąk, w tym: 114 ha kl. II, 265 ha kl. III; # 7.169,60 ha lasów, w tym 5.549 ha przestrzeni leśnej z obrębu Krasnoborskiego i 1.620,50 ha obszaru z obrębu Hołbiej; # 11.484,4609 ha przestrzeni leśnych (wśród nich użytków rolnych ? łąk i deputatów gajowych); # 947,5281 ha nieużytków.
Zgodnie z ustaleniami zawartymi w postanowieniu powierzchnia lasów w majątku Woropajewo wynosiła łącznie 14.025,8690 ha. Na powyższą powierzchnię składały się lasy o powierzchni 7.169,6000 ha (tj. obręb Krasnoborski – 5.549 ha i obręb Hołbiej – 1620,5 ha) oraz 6.856,2690 lasu wchodzącego w skład tzw. przestrzeni leśnych.
Obszar leśny obrębu Krasnoborskiego o powierzchni 5.549,36 ha został szczegółowo opisany i scharakteryzowany w Szacunku lasu obrębu Krasnoborskiego, który dołączony został do Zaświadczenia szacunkowego wydanego przez Wileński Bank Ziemski dnia 16.12.1935 roku. Dokument został opracowany na podstawie planu gospodarstwa leśnego sporządzonego przez inż. leśn. Pertkiewicza. Plan ten został sporządzony i zatwierdzony na okres 1935/36 – 1944/45.
Obszar leśny obrębu Hołbiejskiego został opisany i scharakteryzowany w Szacunku lasu który dołączony został do Wyciągu z Operatu Szacunkowego sporządzonego dla wewnętrznego użytku Wileńskiego Banku Ziemskiego z dnia 30.07.1935 roku. Dokument został opracowany na podstawie planu gospodarstwa leśnego sporządzonego w 1933 roku przez inż. leśn. Pertkiewicza i zatwierdzonego przez Urząd Wojewódzki w Wilnie dnia 16.02.1934 roku nr BL.II.1/469-6. Plan ten został sporządzony i zatwierdzony na okres 1933/34 – 1941/43 i obejmuje obręb Hołbiej o ogólnej pow. 1.636,4432 ha w tym 1.408.10 ha powierzchni podleśnej, 58,69 ha użytków rolnych oraz 169,6532 ha nieużytków.
W pozycji X § 16 punkt. 1. Las i dochód z niego według wykorzystania zasobów leśnych zawarte są informacje: „Las mieszany 50% obszaru liściasty (brzoza, jesion, grab, olcha i częściowo dąb) 50% las iglasty z dużą przewagą świerka. Las w wieku 15 – 80 lat. Las podczas wojny światowej bardzo zniszczony. Obecnie porasta gęstym młodniakiem.”
