Wozownia to według definicji słownikowej, budynek wykorzystywany na przechowywanie powozów, karet, konnych wozów strażackich, artyleryjskich oraz innych pojazdów wraz z ich wyposażeniem. Dawniej znajdowały się w zespołach dworskich i pałacowych, na zamku, kamienicy, w karczmie, w zajeździe, w willi, na dworach szlacheckich, wszędzie tam gdzie była ich potrzeba przechowywania lub gdzie mieszkał właściciel pojazdu. Wozownie mogły być drewniane o prostej konstrukcji lub ceglane o często bogatych zdobieniach. Zdarzało się iż łączono ze stajnią lub innymi budynkami folwarcznymi.
„Krótki zarys budownictwa wiejskiego” Kazimierza Obrębowicza wydany w 1886 roku pod redakcją Aleksandra Trylskiego zawiera opis budynków na pomieszczenie i reparacye inwentarza martwego: „Pierwszym warunkiem budynków przeznaczonych na pomieszczenie inwentarza martwego, jest należyta ochrona od wilgoci, inne warunki ustępują już niejako na drugi plan. Wobec tak niskich wymagań urządzenia potrzebnych pomieszczeń, nie wymagają szczególnego opisu. Są to najczęściej szopy drewniane półotwarte. Na szeregach słupów spoczywają płatwie, na nich dach pod strzechą, z desek, gont lub wreszcie dach kryty tekturą smołowcową. Trzy ściany obite szalowaniem z desek lub budowane w ryglówkę, czwarta frontowa otwarta, daje dogodny przystęp do wszystkich części szopy.”
Opis obejmujący tego typu obiekty znajduje się w książce inż. Stanisława Turczynowicza „Budownictwo wiejskie – roboty ziemne – materjały budowlane i ich łączenie – budowle wiejskie”wydanej nakładem Księgarni Rolniczej w 1922 roku (reprint) „Szopy, odryny, brogi. Budynki znane w różnych stronach kraju pod powyższemi (i innemi) nazwami, składają się tylko z dachu i podtrzymujących go słupów. Służą one do przechowywania narzędzi rolniczych, wozów, siana, słomy a czasem i zboża.”
