Często opisy mienia pozostawionego, zawierają w przypadku domów mieszkalnych informację, że budynek składał się np. z 4 ubikacji. Otóż wcale nie chodzi tu o ilość pomieszczeń sanitarnych.
„Ubicatio” to z łaciny „lokalizacja”, słowo to zachowało swoje znaczenie oryginalne np. w języku hiszpańskim ubicación. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu, słowo ubikacja oznaczało po prostu pokój, pomieszczenie. W takim znaczeniu słowo to było używane zaróno w okresie międzywojennym: Doktor Kazimierz Wróblewski w swojej książce „Ze wspomnień lekarza”, wydanej w 1923 roku pisze: „Poczta bukowska mieściła się (…) w najętych ciasnych ubikacjach”, jak również w okresie powojennym: Michał Rusinek w powieści „Człowiek z bramy” pisze, że jeden z bohaterów „w trzecim roku wynajął dla swej firmy dalsze ubikacje”.
Ubikacja może się również kojarzyć z Galicją, bowiem wyraz ten u Austriaków w czasie zaborów oznaczał (z języka niemieckiego i austriackiego) „ubikation” – kwatera, koszary. Ubikacja to także wywodzące się z języka niemieckiego określenie pomieszczenia czy pokoju: Ubikation; 1. ustęp, toaleta. 2. dawniej pomieszczenie, pokój. Na podstawie „Słownika Wyrazów Obcych” Wydawnictwa Europa, pod redakcją naukową prof. Ireny Kamińskiej-Szmaj, autorzy: Mirosław Jarosz i zespół. ISBN 83-87977-08-X. Rok wydania 2001.
Dzięki uprzejmości Joli Smolińskiej
mogę dopisać jeszcze, że pojęcie „ubikacja mieszkalna” zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia Publicznego w porozumieniu z Ministrem Skarbu i Ministrem Robót Publicznych z dnia 3 lutego 1920 roku, stanowiącego Instrukcję dla Komisji Państwowego Funduszu Mieszkaniowego, opublikowanego w Dzienniku Ustaw nr 14 z 1920 roku, poz. 77. Zgodnie z art. 10: „W domach dla osób wolnego stanu tj. w takich budynkach, które są przeznaczone na pomieszczenie osób bez rodzin w osobnych ubikacjach mieszkalnych, uważa się za mieszkania ubikacje mieszkalne, wynajęte poszczególnym lokatorom i oddzielone pod względem budowy od innych ubikacji. Domy dla takich osób muszą być tak urządzone, aby każda ubikacja mieszkalna mogła być zajmowana z reguły przez jedną osobę, a najwyżej przez trzy osoby, oraz by na każdego mieszkańca przypadało najmniej 5 metrów kwadratowych powierzchni podłogi.”
